Skrzyżowania i ronda
Rondo Czyżyńskie – skrzyżowanie w Krakowie zlokalizowane na północny wschód od Starego Miasta u
zbiegu Alei Pokoju, Alei Jana Pawła II i ulicy Bieńczyckiej. Jest to jedno z najważniejszych skrzyżowań w
Krakowie. Jest ono dwupoziomowe - na powierzchni ziemi znajduje się przejazd samochodowy, zwrotnica
tramwajowa i przystanki, natomiast pod rondem jest przejście podziemne.
Powstało w latach 70. XX wieku, podczas przyłączania nowej arterii - alei Pokoju i (przebudowy na
dwupasmówkę i budowy torowiska tramwajowego) ulicy Bieńczyckiej. W 1977 roku do Ronda zostało
przyłączone nowe torowsko od strony alei Pokoju. W tym miejscu do lat 80. XIX wieku istniał dwór
zarządcy Czyżyn, który miał się wówczas spalić. Opodal ronda znajdowała się zwrotnica kolejowa
na Kraków, Mogiłę i Kocmyrzów.
Rondo Czyżyńskie jest jedynym wjazdem dla tramwajów na „nowohuckie torowiska” i bywa wybierane jako
wjazd do Nowej Huty i wyjazd z Krakowa w kierunku Proszowic. W 2008 roku poprawiono zwrotnicę z ul.
Bieńczyckiej w kierunku na Rondo Mogilskie, ze względu na skrajne wyeksploatowanie. Wdrożono w życie
projekt generalnego remontu ul. Mogilskiej, alei Jana Pawła II, omawianego ronda i Placu Centralnego, w
którym na Rondzie Czyżyńskim zostało wprowadzonych mnóstwo pozytywnych zmian: Przystanki
tramwajowe zostały przesunięte na wyloty skrzyżowania, gruntownie wyremontowana została zwrotnica
tramwajowa, wyremontowano przejście podziemne i zmieniła się cała infrastruktura drogowa.
Rondo Czyżyńskie jest ważnym węzłem komunikacyjnym i są z niego połączenia tramwajowe i autobusowe z
prawie każdą częścią miasta i nie tylko.
rondo Dywizjonu 308 OKokok
Jest ono zlokalizowane na przecięciu się dróg: al. Pokoju i ul. Nowohuckiej, w pobliżu Centrum Handlowego
M1. Aleja Pokoju jest drogą dwujezdniową rozdzieloną pasem zieleni z torowiskiem tramwajowym pośrodku.
Ul. Nowohucka również jest drogą dwujezdniową, której jezdnie na wlotach tworzą wyspy rozdzielające.
Wyspy te poszerzają się do wymiaru wyspy centralnej. Jezdnia wokół owalnej wyspy centralnej podzielona
jest między wlotami na 4 powierzchnie akumulacyjne (azyle) dla oczekujących pojazdów przed czerwonym
światłem. Zgodnie z “Wytycznymi projektowania skrzyżowań drogowych” wprowadzonymi zarz. nr 10
Generalnej Dyrekcji Dróg Publicznych pkt. 2.2 – jest to typowe skrzyżowanie z wyspą centralną,
skanalizowane, z wewnętrznymi powierzchniami akumulacyjnymi przy wyspie centralnej dla skręcających w
lewo pojazdów. Rondo Dywizjonu 308 wyposażone jest w sygnalizację świetlną. Skrzyżowanie to
odwiedzamy nie raz w czasie naszej nauki jazdy w Krakowie.
rondo klasyczne
Aleja pokoju
zawracanie – przełączki ok
zawracanie na skrzyżowaniu i przełączce
skrzyzowanie dróg dwu ze światłami
skrzyżowanie drogi dwujezdniowej z dwukierunkową
skrzyżowanie dróg dwujezdniowych z wyspą
skrzyżowanie dróg dwukierunkowych jednojezdniowych o dwóch pasach
skrzyżowanie równorzędne
skrzyżowanie dróg dwujezdniowych
skrzyżowanie małe
dwa skrzyżowania M i D
skrzyzowania-z-lamanym-pierwszentwem-ok
skrzyzowanie-drog-dwu-ze-swiatlami-ok
Stella Sawickiego ze strzałkami
Rondo Ofiar Katynia ze strzałkami
Rondo Ofiar Katynia – skrzyżowanie dróg krajowych 7 i 79 w Krakowie, wchodzące w skład trzeciej
obwodnicy miasta. Stanowi swoistą "bramę wjazdową" do Krakowa od strony autostrady A4 i drogi krajowej
nr 94. Jest to skrzyżowanie o trzech poziomach: w relacji wschód–zachód (ul. Conrada, ul. Radzikowskiego)
przebiega estakada (o długości przeszło 500 metrów), a w relacji północ–południe (ul. Jasnogórska, ul. Armii
Krajowej) – 2 tunele (o długości 88 metrów każdy), na "poziomie zero" zaś znajduje się skrzyżowanie o ruchu
okrężnym.
Dzięki przebudowie, przepustowość skrzyżowania zwiększyła się trzykrotnie do ok. 6 tys. samochodów na
godzinę.
Rondo potocznie nazywane jest także Rondem Kraka lub Rondem Bronowickim ze względu na dzielnicę i
znajdujący się, do kwietnia 2014 roku, tuż przy nim motel "Krak".
Rondo Ofiar Katynia jest rondem z sygnalizacją świetlną
Rondo Mogilskie ze strzałkami ok poprawione
Rondo Mogilskie – jedno z ważniejszych skrzyżowań głównych ulic w Krakowie, zlokalizowane na północny
wschód od Starego Miasta u zbiegu ulic Lubicz, A. Lubomirskiego, al. płk. W. Beliny-
Prażmowskiego, Mogilskiej i al. Powstania Warszawskiego. Przez skrzyżowanie przebiega II obwodnica
Krakowa w ciągu ulicy Lubomirskiego i alei Powstania Warszawskiego. Jest to skrzyżowanie dwupoziomowe
– część nocnej komunikacji autobusowej, komunikacja tramwajowa, piesza i rowerowa odbywa się na
obniżonym placu znajdującym się pośrodku otaczających wiaduktów, po których przeprowadzona jest
komunikacja drogowa.
Pomimo wielopoziomowego rozwiązania, Rondo Mogilskie jest przyjazne dla osób niepełnosprawnych,
rowerzystów i osób z wózkami dziecięcymi dzięki licznym pochylniom, windom i schodom ruchomym . Na
dolnym placu znajdują się przystanki tramwajowe oraz autobusowe komunikacji nocnej (autobusy dzienne nie
kursują po trasach umożliwiających zjazd na dolny poziom).
Organizacja ruchu w obrębie Ronda Mogilskiego ma charakter samooczyszczający się; oznacza to, że
wszystkie pasy ruchu wyprowadzają kierujących poza skrzyżowanie i aby na nim pozostać należy zmieniać
pasy ruchu.
Na środku Ronda Mogilskiego i na jego południowo-wschodnim obrzeżu wyeksponowane zostały ruiny fortu
Lubicz wchodzącego w skład Twierdzy Kraków.
W północnej części Ronda Mogilskiego swój początek ma tunel Krakowskiego Szybkiego
Tramwaju prowadzący pod ul. A. Lubomirskiego i dalej pod Krakowskim Centrum Komunikacyjnym do ul.
Pawiej.
Historia Ronda Mogilskiego zaczęła się w 1951 roku, kiedy to wytyczono rondo i rozpoczęto rozbiórkę fortu
Lubicz. Pozyskany budulec wywieziono do Warszawy celem odbudowy zniszczonego podczas II wojny
światowej miasta. Nieprzeszkadzające resztki fortu przysypano kilkunastocentymetrową warstwą ziemi. Do
nowo wybudowanego ronda przyłączono 4 arterie: Mogilską, Lubicz, Powstańców Warszawy
(obecnie Powstania Warszawskiego) oraz Marchlewskiego (obecnie płk. Beliny-Prażmowskiego). Wzdłuż
trzech z nich (z wyjątkiem alei Marchlewskiego) przeprowadzono torowiska tramwajowe. Linia przez ul.
Mogilską pod bramę Kombinatu im. Lenina(obecnie im. T. Sendzimira) została otwarta 7 listopada 1952. W
1957 r. do ronda podłączono piątą ulicę – Modrzewskiego (obecnie Lubomirskiego). W latach 60. XX
wieku nastąpiła budowa linii tramwajowej od Ronda Mogilskiego do Dworca Wschodniego. Została ona
następnie zlikwidowana w 1985 roku, z myślą przeniesienia jej pod ziemię. Budowa tunelu pod Dworcem
Głównym rozpoczęła się w drugiej połowie lat 90. XX wieku, aczkolwiek front prac dotarł do Ronda
Mogilskiego dopiero w 2006 roku. Wówczas również rozpoczęto gruntowną przebudowę ronda, która została
ukończona dwa lata później – w 2008 roku. W grudniu tego samego roku również oddano do użytku tunel
tramwajowy i wyeksponowano ruiny fortu Lubicz. Koszt tej inwestycji wyniósł ok. 140 mln PLN[3].
W 2013 roku na murkach w okolicach przystanków tramwajowych w kierunku al. Powstania Warszawskiego
na dolnym poziomie ronda została wykonana mozaika przedstawiająca rysunki Stanisława
Wyspiańskiego (głównie kwiaty), oraz jego ostatni autoportret. Nosi ona nazwę „Wyspiański na Rondzie
Mogilskim”.
Rondo Mogilskie jest jednym z najważniejszych węzłów komunikacyjnych w Krakowie, dzięki czemu z niego
można się dostać w prawie każdą część miasta.
rondo Kocmyrzowskie ze strzałkami
Rondo Kocmyrzowskie jest skrzyżowaniem z sygnalizacją świetlną. Z uwagi na konstrukcję i rozwiązania jakie tu zastosowano nosi również nazwę ronda turbinowego.
Rondo Kocmyrzowskie przecina ciąg ul. generała Andersa oraz łączy ul. Kocmyrzowską i Bieńczycką
Rondo Grzegórzeckie ze strzałkami
Rondo Grzegórzeckie (nazywane również Rondem Kotlarskim) – jednopoziomowe skrzyżowanie w
Krakowie zlokalizowane na wschód od Starego Miasta u zbiegu ulic Grzegórzeckiej, al. Powstania
Warszawskiego, al. Pokoju i Kotlarskiej.
Jako skrzyżowanie powstało w 1955 roku, kiedy to przerwano bieg ulicy Grzegórzeckiej, by utworzyć nową
ulicę - Aleję Pokoju. Wtedy wybudowano również Aleję Powstania Warszawskiego (wtedy pod nazwą „Aleja
Powstańców Warszawy”). Przez skrzyżowanie wówczas kursowały tramwaje wzdłuż wszystkich trzech
wymienionych wyżej ulic. W latach 70. skrzyżowanie zmieniono w rondo. Było to świeżo po wydłużeniu alei
Pokoju od Dąbia do równie nowo powstałego Ronda Czyżyńskiego. Rondo Grzegórzeckie stało się wówczas
częścią jednej z arterii komunikacyjnych łączącej centrum Krakowa z Nową Hutą. W latach 80. do tego ronda
została podłączona ślepa, pomyślana przyszłościowo ulica Kotlarska, która w 2001 roku została połączona
z Zabłociem poprzez Most Kotlarski. Rondo Grzegórzeckie zostało gruntownie przebudowane w 2008 roku, a
w 2010 zostało do niego od ulicy Kotlarskiej podłączone nowe torowsko od pętli „Mały Płaszów”.
Obecnie rondo posiada 3 pasy ruchu i przepustowość rzędu 6 tys. pojazdów na godzinę[1]. Rondo ma funkcję
samooczyszczania tzn. każdy pas ruchu wyprowadza poza rondo, żeby na nim pozostać, trzeba zmieniać
pasy ruchu.
Przez rondo przebiega II obwodnica Krakowa w ciągu ulicy Kotlarskiej i alei Powstania Warszawskiego oraz
trasa Krakowskiego Szybkiego Tramwaju.
Komunikacja
Rondo Grzegórzeckie jest jednym z najważniejszych węzłów komunikacyjnych w Krakowie, dzięki czemu z
niego można się dostać w prawie każdą część miasta